"Bologna, hier zijn we. In de bus, de laatste poging om te blijven."
Bologna, 31 mei 2025 – Hij heeft nog nooit een heiligen gehad die zijn lunch betaalden. Want als je uit de provincie komt, moet je altijd verder reizen dan anderen. Maar aan het einde van die straat trof Vincenzo Italiano op een zondag eind mei veertigduizend mensen aan die hem vierden . Het Piazza Grande werd met kinderkopjes aangelegd. En nu kan hij weer een beetje genieten van de zon op zijn Sicilië, na dagen, de laatste, die voor de inwoners van Bologna eindeloos leken. Tot aan die handtekening . De handtekening.
Veel Italiaanse teams wilden haar hebben, maar één team in het bijzonder: Milan. Ze besloot te blijven. Wat heeft je overtuigd?
Mijn prioriteit was altijd Bologna, de prioriteit was om met de trainers te praten en ik was ervan overtuigd dat alles goed zou gaan. Het is een kwestie van menselijke en technische waarden. Hier is er een grote wil om op hoog niveau te blijven, het team is sterk, anders win je geen Italiaanse beker. Hier heb ik mensen ontmoet die me een goed gevoel gaven, van Saputo tot de trainers, tot iedereen die bij Casteldebole werkt. En dan de relatie die ik met de jongens heb opgebouwd, de empathie, wat we deelden: dat is veel voor me waard.
Dan hadden we onszelf dit lijden kunnen besparen…
Hoe lang duurde deze soap? Vierentwintig uur? Het heeft geen zin om het zelfs maar een soap te noemen. Ik had al duidelijke ideeën, er waren nooit problemen.
Was er een specifiek moment waarop je tegen jezelf zei: “Ik blijf hier”?
Ja, toen ik me in die open bus bevond, bij de parade: die rood-blauwe zee, een onbeschrijfelijke emotie. Daar had ik al een besluit genomen, maar daar werd mijn besluit bezegeld. De genegenheid van de mensen, van Bologna, trof me. Als je moet beslissen, wegen deze dingen zwaar op me.
Hij had het een jaar geleden al beloofd: “We gaan proberen mensen weer de straat op te krijgen”. Mooi risico, hè?
"Ik zei die zin omdat ik een boodschap aan de groep wilde overbrengen: ze hadden iets historisch gedaan met de Champions League en ik wilde ze wakker schudden, ik was bang voor een volle maag. Toen vulden we het veld echt: laten we zeggen dat ik 'trouw aan mijn woord' was."
Toch was het in het begin moeilijk. De overwinning die nooit kwam. Heb je je ooit afgevraagd: maar wie heeft mij daartoe aangezet?
“Nooit gedacht, nooit.”
Ook niet na het fluitsignaal van Dall'Ara aan het einde van de wedstrijd Bologna-Empoli? Ze ging voor de camera's staan en zei: "We moeten allemaal opnieuw beginnen."
"Fluitjes doen pijn en we horen ze op het veld. Maar we weten wanneer we ze verdienen of wanneer we tijd nodig hebben. Toen ik die zin uitsprak, was dat omdat de omgeving moest begrijpen dat we een helpende hand nodig hadden. We hadden vijf van de elf basisspelers verloren, want ik reken Ferguson er ook bij. En er was ook nog een Champions League-duel. We hadden tijd nodig. Bijvoorbeeld om te begrijpen dat Odgaard als aanvallende middenvelder veel beter kon presteren dan als vleugelspeler...".
En de mensen van Bologna reageerden massaal.
"Ik hield echt van de sfeer in het stadion: die opwinding voor een gewonnen bal, voor een glijpartij. We kwamen allemaal samen in Rome aan: de fans waren ervan overtuigd dat ze ons konden pushen en wij waren ervan overtuigd dat we hen iets terug konden geven."
Over Rome gesproken: wanneer besefte je dat je de beker kon tillen?
"Na het verlies tegen Milan de vrijdag ervoor. De wedstrijd in San Siro gaf ons de gelegenheid om een aantal inschattingen te maken: we hebben een aantal spelers laten rusten, we zijn er helemaal voor gegaan in de finale. Daarna hebben we ook wat strategieën bedacht...".
Zoals die Casale voor Orsolini?
Precies. Toen ik 's ochtends de vijfmansverdediging in de kleedkamer ophing, had je de gezichten van mijn spelers moeten zien (lacht, red. )... maar toen waren het de Milan-spelers die er helemaal van schrokken.
Nieuwsgierigheid voor gewone stervelingen: slaap jij de nacht voor een tentamen?
Ik zat op mijn hotelkamer na te denken. Je denkt na over wat er kan gebeuren, je maakt een film van de wedstrijd, je probeert je voor te stellen wat er kan gebeuren, ten goede of ten kwade. Maar ik moest ook rusten, want zoals je hebt gezien, beleef ik de wedstrijd intens, ik speel hem bijna. Dus ik heb een paar uur geslapen. Het echte probleem was 's ochtends, toen ik wakker werd.
Wat betekent dat?
Het was een onophoudelijke stroom van emoties, vanaf het moment dat ik mijn ogen opende: een sensationele adrenaline en spanning. De avond ervoor kan ik altijd kalm blijven, dat is de dag die problemen veroorzaakt. Ik stond met mijn ogen wijd open: we zaten in de kamer met de staf om over de details na te denken tot we naar het stadion vertrokken. Op avonden als deze riskeer je een hoge prijs als je een fout maakt. En ik weet er wel iets van.
Wat was het mooiste bericht dat je na de overwinning kreeg?
"Ik heb er een heleboel ontvangen, het is moeilijk om te kiezen. Eentje waar ik echt blij van werd, was Pirlo. Andrea en ik kennen elkaar al sinds de trainersopleiding, maar we zijn geen lange vrienden. Maar hij raakte me. Hij is een bijzonder persoon, hij heeft alles gewonnen. Maar misschien identificeerde hij zich toch een beetje met mij."
Alles is prachtig. Maar nu worden de verwachtingen hooggespannen: wat heeft Bologna van haar managers gevraagd?
"Ik hoef niet te vragen om een sterk Bologna. Een sterk Bologna moet de club zelf bouwen, want deze mensen verdienen een kwaliteitsteam, dat in alle competities ver kan komen. Want de finale halen in april en mei betekent dat je goed hebt gepresteerd. Dan kun je winnen of verliezen, maar ik denk dat de finale halen al een verdienste is."
Dus geen prioriteit?
We zullen op vier fronten actief zijn, je kunt het doel niet van tevoren vastleggen. We zullen het gaandeweg beslissen, zoals dit jaar met de Coppa Italia. En dan moeten we in de Europa League natuurlijk proberen de eerste fase te overleven. Hoeveel bekers heeft Atalanta gewonnen? Eén. Maar dan komen ze derde, vierde, halve finales, finales. En het niveau stijgt. Het is geen toeval dat ze een modelclub zijn in Italië. En Bologna is wat mij betreft niet ver van die dimensie verwijderd.
Als de verschillende Castro's en Ndoye's zouden blijven, zou het nog gemakkelijker zijn om dichterbij te komen.
Ik ben het met de club eens dat niemand onverkoopbaar is. In welke zin? In de zin dat als er ongelooflijke aanbiedingen komen, het terecht is om ze te evalueren. Ik ben niet de coach die 'nee' zegt en in de weg loopt. Ik heb de lijn van de club omarmd. Het is echter duidelijk dat ik heel blij zou zijn als we met bepaalde elementen continuïteit zouden kunnen hebben. Maar ik denk niet dat het team uit elkaar zal vallen: dat zal niet gebeuren. Integendeel, we zullen proberen te verbeteren.
Heb je vakantie nodig?
Ik ben al acht jaar coach en acht jaar in juni heb ik ergens voor gestreden. Dus ik heb al een tijdje geen echte vakantie gehad. Maar vanaf vanmiddag (gisteren, red. ) ben ik officieel op vakantie. Ik ga naar Sicilië om vrienden en familie te begroeten. Bij mij thuis, in Ribera, moet ik ze terugbetalen: ze hebben een groot scherm opgehangen voor de finale.
Een beetje zee is voldoende, toch?
"Jazeker, ik heb mijn eigen strand: Seccagrande. In de zomer verhuizen alle mensen uit Ribera daarheen, ze hebben er een tweede huis, al is het maar zes kilometer verderop. Want in de zomer moet je dicht bij de zee zijn: zet de ramen open en adem die lucht in."
İl Resto Del Carlino
